Afgelopen maandagochtend bezocht ik vanwege minder leuke
omstandigheden een mis, een begrafenis van familie van familie was de
aanleiding. Van de overledene in kwestie werd in alle waardigheid afscheid genomen,
het gemengd zangkoor zong loepzuiver, een afvaardiging van zijn kapel speelde enkele
mooie stukken tot en met de last post en de priester vertelde uitgebreid over
zijn leven, waarbij alle facetten van zijn aards bestaan aan bod kwamen. Kortom
een mooi, gedegen en waardig afscheid van een dierbaar mens. De dienst liet
daarnaast ook ruimte voor stilte en je eigen gedachten.
De kerk zag overwegend grijs van de mensen, andere
leeftijden waren er ook, hoewel kleiner in getal. Enkele banken voor mij zaten
twee stellen van middelbare leeftijd. De vrouwen waren jeugdig gekleed, een fleurig
kort jasje en een goed aansluitende lange broek. Aangezien de diverse stadia
van een mis een andere benadering vereisen, wordt het zitten, knielen en staan
regelmatig afgewisseld. Bij de vrouwen in kwestie ging het veranderen van
positie altijd gepaard met eenzelfde gebaar, de rechterhand ging naar de rug, greep
daar de broekband, c.q. riem, waarna de broek flink werd opgehesen. Dit ging
vergezeld met een nadrukkelijk schudden met de bips, om dit lichaamsdeel weer goed
in dit nauwsluitend kledingstuk te positioneren. Het zag er indrukwekkend uit,
twee vrouwen die bipswiegend de kleding op orde brengen. Het paste niet
helemaal in de sfeer van de dienst, maar ik heb kerkdiensten meegemaakt, die
saaier waren. Je zou er stil van worden.
