Is het glas nu half vol of half leeg? Moeilijke vraag, meestal zit er
nog wel iets in het glas, al is het maar een klein slokje of misschien zelfs
alleen maar lucht. Het is ook zo’n vraag waar je alle kanten mee op kunt, want
de vraag achter de vraag is, dat men wil weten hoe je over iets of iemand
denkt, hoe je geestelijke toestand er op dat moment uit ziet, hoe je je voelt.
Vaak, heel vaak zit er dus gewoon nog iets in mijn glas, ben ik niet
voor of tegen en bevind ik me ergens in het midden. Helaas ben je daardoor voor
anderen ook een twijfelaar, iemand die geen stelling neemt, iemand die geen
menig heeft. En dat zijn nou conclusies waarover ik zonder twijfel wel een mening
heb. Natuurlijk heb ik een mening, ik heb zelfs vele meningen, want ergens in mijn
grijze hersenmassa werkt het op zo’n manier, dat ik zowel de voor- als nadelen
zie, dat ik mensen een veilige vluchthaven toewens, maar ook vind dat ze zich
in redelijke mate moeten aanpassen aan de nieuwe situatie, dat iedereen zelf
mag beslissen over een eventueel einde van zijn leven, maar dat het geen
willekeur mag worden, dat je kinderen kunt opvoeden met je eigen normen en
waarden, maar dat er ook algemene ‘richtlijnen’ zijn. Dat ik in Zwarte Piet en
negerzoenen nog nooit enig kwaad heb gezien, maar dat mensen hier best anders
over kunnen denken, dat ……
En zo kan ik nog wel even doorgaan. Ik was dan ook zondagavond blij
toen mijn dilemma eindelijk eens een keer op tv onder de aandacht werd gebracht
door Arjen Lubach. Daar werd uitgelegd dat de zo bekende ‘voor-‘ en
‘tegenkampen’ weliswaar steeds op irritante manier op de voorgrond weten te
dringen, maar dat het kamp tussen deze twee extremen vele malen groter is. Hij
pleit dan ook voor het oprichten van het zogenaamde ‘superkamp’. Afgezien van
de naam ‘super’, is dat nou precies de plek waar ik me in bevind, de plek waar
je niet met een eenvoudig ‘voor’ of ‘tegen’ uit de voeten kunt, maar waar je
heen en weer slingert tussen voor en tegen en je eigenlijk niet wilt kiezen
tussen deze twee uitersten. Natuurlijk is er nog plek in Nederland en
natuurlijk zitten er slechteriken tussen en natuurlijk moeten die terug naar
het land van herkomst, maar hier over besluiten mag geen 5 jaar te duren. Natuurlijk
mag je kiezen over je eigen vertrek uit dit leven en natuurlijk hebben artsen
opdracht dit zo lang mogelijk te voorkomen, maar zullen we de eigen wens,
liefst op papier vastgelegd, wel kunnen respecteren? Natuurlijk mag je de
opvoeding naar eigen zicht inrichten, maar kun je wel rekening houden met de
anderen in onze maatschappij?
Het klinkt allemaal zo simpel en dat is het in feite ook, als je maar
ergens in het midden gaat staan en je even de moeite neemt rondom te kijken, dan
zie je veel meer mogelijkheden. Lieve extreme voor-tegen-oneliner-schreeuwers, ik
ben niet op zoek naar uitersten, laten we elkaar ergens in het midden ontmoeten
en eens alle kanten op kijken, dan komen we er wel uit. We vinden dan zeker de
beste oplossing voor iedereen en is het glas altijd half vol, dan wordt dat kamp
in het midden, dat zogenaamde ‘superkamp’, echt super en wel voor iedereen.
