Tijdens de wandeling stelden we ons toch enkele keren de vraag ‘Waar zijn we aan begonnen?’,
want op smalle voetpaden kun je met tegenliggers, die gewoon naast elkaar
blijven lopen, vaak niet anders dan de berm in te kruipen en te wachten totdat
zij in alle rust gepasseerd zijn. Ondanks de grote bubbel, de veelvuldige waarschuwingen,
blijven er mensen onbezorgd in hun eigen kleine bubbel leven, geen rekening
houdend met anderen. In Valkenburg viel de drukte gelukkig mee en hield men
zich grotendeels aan de gevraagde mond-neus-bescherming en de bekende
anderhalve meter. Op gepaste afstand bestelden wij een koffie-om-mee-te-nemen en
babbelden even met het jonge ondernemerskoppel, doen we daar wel vaker.
Natuurlijk ging het gesprek over dé toestand en hoe zij zich zakelijk en
mentaal redden. ‘Nou’, was het antwoord, ‘als we dit jaar quitte spelen, dan
zijn we al heel blij. En ja, het is zoals het is, we roeien met de riemen die
we hebben, het is niet anders’. Ga er maar aan staan, jonge gasten, sinds
enkele jaren een eigen zaak, opbouwen, investeren, keihard werken en nu alles op
slot en dan toch optimistisch blijven. Ik kan er alleen maar bewondering voor
hebben.
Mijn ‘bewondering’ voor
andere groepen in de samenleving komt echter zo langzamerhand onder druk te
staan. De rillingen lopen soms over mijn rug. Ja, ondernemers lopen
risico’s, maar als ik zo’n ceo van een vaccin-ontwikkelaar (veelal geen
eigenaar, niet hoofdelijk aansprakelijk en cashen als hobby) vergelijk met de
kleine middenstander hier in het dorp (veelal eigenaar, hoofdelijk
aansprakelijk, mogelijk huis en haard verliezend), dan is er ergens iets scheef,
behoorlijk scheef. En nee, nu de hele wereld oranje kleurt, is dat geen
vakantiebestemming voor mensen die toevallig wonen in een land met een Oranje
Vorstenhuis. En ja profsporter, trainen en voorlopig geen uitzicht op een
normale competitie is moeilijk, maar ga eens langs bij de lokale middenstander,
misschien kun je iets leren over een positieve instelling.
