Vlag

Soms zijn er van die momenten dat je door een gebaar, een geluid of een beeld wordt terug geworpen naar oude herinneringen.


Vandaag had ik zo’n moment. Rijdend in de auto, met een flinke kar snoeiafval uit de tuin, was ik pad naar het milieupark. Nauwelijks op weg, passeerde ik een fietser, die op het fietspad met een ietwat slingerende beweging een kleine helling probeerde te meesteren. “Ietjes kleiner schakelen”, dacht ik nog “dat fietst een stuk soepeler en gemakkelijker”. Net op het moment dat ik op gelijke hoogte was, viel mijn oog op een voorwerp achter op zijn bagagedrager, een vrolijk wapperende gele vlag met een op ander zwarte afbeelding, in de flits van het voorbij rijden was dit niet te herkennen. In die ene tel stroomde tientallen momenten van intens geluk door mijn hart. Die vlag, dat wapperende voorwerp had mij menig moment van trost en geluk doen voelen. Ik voelde het zo weer, het gloeide. Ook ik had vroeger menige keer een vlag vervoerd, had een vlag mijn vervoersmiddel tot de status van staatskoets verhoogd. Het maakte daarbij niet uit welk voertuig dit was, de plastic vrachtauto, de tot raceauto omgebouwde kinderwagen, de fruitkist die was omgetoverd tot zeepkist, de met wasknijpers in de wielen knetterende fiets, de slee steevast voorzien van allerlei cowboy attributen en op latere leeftijd zelfs de auto. Voor zover ik me kan herinneren heeft mijn bromfiets nooit een vlag getorst, de Tomos was op zich al voldoende status. Daar hoefde geen vlag op, sterker nog daar mocht geen vlag op. Wel heb ik nog op enkel jaren terug tijdens de afsluitende manifestatie van Vasteloavend met diverse vlaggen aan een 5-meter lange werphengel rondgesjouwd met het verhaal dat vrienden mij dan gemakkelijk in de messenmassa konden vinden. Wisten zij veel, ik ging voor het geluksgevoel.


Ik kan niet precies omschrijven wat het nu voor een gevoel is, het is vreugde, het is blijdschap, waarschijnlijk ook iets van: ‘Kijk mij eens’. Ik zou er zeker geen politieke of nationalistische gevoelens aan koppelen. Ik kan het ook niet helpen dat ik vrolijk word van kleurig wapperende vlaggen op een mooi Hollands strand. Wat het ook is, het gaf me vanmiddag weer even een geluksgevoel, een innig moment van vreugde. Even was ik weer het jongetje, dat in zijn zeepkist zat te kijken naar de oude afgeleefde droogdoek aan een dun stokje, die zat te genieten van zijn vlag.