Bedankt

Mijn schoonvader heeft zijn werkbare leve gewerkt in de handel en in de civiele techniek. Voor diegene die niet weet wat dit laatste betekent, dat zijn werkzaamheden, welke te maken hebben met weg- en waterbouw, dus onder andere aanleg en aankleding van wegen. In zijn geval was dat het leveren en aanbrengen van vangrails.

Meestal heb ik hem heel serieus, maar ook trots en tevreden, horen praten over het werk en de medewerkers. Het was hard werken, met vaak onregelmatige werktijden, maar ook genieten als men weer vakkundig een klus geklaard had en de veiligheid op de weg toenam. Toch kan ik me ook momenten herinneren, dat hij heel verdrietig thuis kwam. Dan was er weer eens een medewerker door een volkomen idiote automobilist het ziekenhuis in gereden of erger nog, de medewerker lag opgebaard in het crematorium. Hij moest dan die loodzware boodschap bij de medewerker thuis afleveren. Mocht je geïnteresseerd zijn de egoïstisch, kinderachtige, idiote redenen, waarom iemand een wegwerker de lappenmand in rijdt? Hier zijn er een paar: ‘de aangegeven snelheidsbeperking geldt niet voor mij’, ‘mijn rijkwaliteiten zijn uitstekend’, ‘alleen sukkels houden zich aan de snelheid’, ‘even doorscheuren en ik ben nog op tijd voor die afspraak’!

Deze dagen moet ik tijdens mijn rit naar en van het werk heel vaak aan mijn schoonvader denken, of beter gezegd, aan de momenten dat hij de familie moest bezoeken met lood in de schoenen en een doodsboodschap in de handen. Langs de Provinciale weg worden de fietspaden gerenoveerd en om een en ander voor iedereen veilig te houden, heeft men een snelheidsbeperking tot 50 km/uur ingevoerd. Het werkje zal hooguit enkele weken duren, de fundamenten liggen er al en de betonmachine staat klaar. En zeg nou zelf, wat is het probleem, als je twee kilometer lang vijftig mag rijden in plaats van tachtig? Kost dat zoveel tijd? Sterker nog, als die mafkezen met hun tachtig, negentig of vaak nog meer kilometers op de teller, mij gepasseerd zijn, dan zie ik ze bij het eerstvolgende stoplicht hooguit een paar auto’s voor mij staan. Nerveus kluivend op hun nagels, verwoed trommelend op het stuur, zenuwachtig kijkend of het stoplicht al op groen springt. Het scheelt op de hele reis nauwelijks een à twee minuten, dus maar de helft van Herman van Veens ‘Opzij, opzij, opzij, maak plaats, maak plaats, maak plaats’.

Nee, die borden met het getal vijftig zijn voor die anderen! Gewoon botweg niet denken aan de mogelijke gevolgen voor de wegwerkers, geen rekening houden met het leed van de families, als weer een mens op de motorkap terecht komt. Ga zelf eens langs de weg staan en voel eens hoe auto’s over de neus van je schoen rijdt, ervaar zelf eens hoe de luchtstromen aan je trekken, als een voertuig met tachtig kilometer per uur langs scheurt. Ik weet zeker dat je bang wordt. Geen wonder dat de wegenbouwfirma op het eind van de werkzaamheden borden plaatst met de tekst “Hartelijk dank voor uw medewerking”. Ik vraag me wel af hoe de snelheidsduivels iedere dag weer langs deze dankwoorden durven rijden, zonder zich kapot te schamen?

Perfect weer

In Nederland is gespreksonderwerp nummer één, het weer. Praten over het weer is dan misschien nog wel ‘leuk’, klagen over het weer heeft totaal geen zin. Misschien kunnen we het ook eens van de andere kant, de positieve kant, bekijken.

Het weer van vandaag, met zijn maximum van 15 graden Celsius en de ene plensbui na de andere, is perfect. Het leven wordt o zo simpel. Een aantal keuzes en mogelijke problemen vallen gewoon weg. De parasol hoeft niet open, sterker nog, aanschaf van een dergelijk apparaat is totaal overbodig. De rosé blijft in de koelkast, heb je later in het jaar ook nog wat! Op de terrassen is er plek genoeg, dus geen zoektocht naar een vrij plekje. Ben je bezig met lijnen om je lijf in de juiste badpak-vorm te brengen? Hou maar op, geen mens die het ziet! Wil je eens stevig vliegeren? Nu is je kans! Moet je nog nadenken over het warme eten voor vanavond? Niets is gemakkelijker, gewoon de Hollandse pot, stamppotten wel te verstaan!

Er zijn ook zekerheden. Als je nu gaat wandelen, wordt je geheid nat! Start een gesprek met een willekeurig persoon, het gaat zeker over het weer! Ga je toevallig naar de sauna, je krijgt het warm, zeker weten!

 

Het is nu de tijd om binnen op de bank, met een plaid over je benen en een kop warme chocomel in de hand, een lekker dik boek te lezen of op de tv te kijken naar de mannen met de dikke benen, die zich in een bloedhitte het apelazarus rijden om als 123^ste te eindigen. Gemakkelijke keuzes door het perfecte weer, toch? En let op, het wordt waarschijnlijk een prachtige herfst.

Zakken

In onze gemeente gaat men binnenkort over tot scheiding van het plastic aan de bron. In dit geval ben ik zelf de bron, want ik moet het plastic scheiden van al het andere afval. Klinkt mij bekend in de oren, want ik sorteer metaal, ik verzamel oud papier en ik scheid gft van de rest.

Ik doe dus mee, een component meer uit de afvalstroom scheiden kost niet veel moeite. En als ik mee doe, dan doe ik ook mee voor de beker, ieder snippertje plastic wordt verzameld en voordat het in de verzamelzak terecht komt, wordt het schoon gemaakt, zodat etensresten en dergelijke niet in die zak liggen te meuren. Het plastic wordt nog niet centraal opgehaald, dat gaat, overigens na heftige discussies in de raad, pas ergens in augustus/september plaats vinden. Na de scheiding, moet je nog even zelf voor het vervoer zorgen. Vandaag had ik mijn verzamelde plastic afval in de auto gelegd, want de noodzakelijke auto-kilometers had ik zo gepland dat, met een kleine omweg, het milieupark op de route lag. Je moet niet te veel extra rijden om 200 gram plastic naar het depot te brengen, is namelijk heel slecht voor het milieu.

Bij het milieupark parkeerde ik buiten het park en liep met mijn plastic naar binnen. Ik mocht onder de slagboom door kruipen, plastic zakken hebben, tenminste als ze te voet getransporteerd worden, voorrang op auto’s. Plotsklaps verscheen een oplettende medewerker, die constateerde dat ik mijn plastic in een verkeerde plastic zak transporteerde. Ik had namelijk de grijze zak gebruikt, maar die is bedoeld voor restafval en niet voor plastic. Ik probeerde nog mijn ‘fout’ te verdedigen door enerzijds de rosé onschuld te spelen, anderzijds te verklaren dat hij toch kon zien dat er alleen maar plastic in zat. Ja, dat kon hij zien, maar het was toch de verkeerde zak! Ik moest de juiste plastic-plasticverzamelzak gebruiken. De portier had intussen ook gemerkt dat ik niet goed bezig was en overhandigde mij een rol gratis plastic-plasticverzamelzakken.

Aangekomen bij de plasticverzamelcontainer stouwde ik al mijn verzamelde plastic in de juiste plastic-plasticverzamelzak en stond uiteindelijk met een kapotte grijze plastic restzak in mijn handen. Ondanks de controlerende camera’s heb ik de grijze zak in de goede plastic-plasticverzamelzak gepropt en gooide het geheel in de container. Met een beetje schuldgevoel, maar ook opstandig.

Onze wethouder is een uitgesproken voorstander van plastic scheiding in de afvalverwerkingscentrale. Daar wordt goed en schoon gescheiden, bij de bron moet je dat nog maar afwachten. Gezien mijn ervaring van vandaag geloof ik dat hij gelijk heeft. Ik heb het milieu vandaag geen goede dienst bewezen: plastic afgewassen ten behoeve van schone inzameling, ritje naar het milieupark en een extra plastic zak voor het gescheiden inzamelen. Dankzij de oplettende medewerkers van het milieupark hou ik er in elk geval een beetje gescheiden gevoel aan over.