Mieren

De zomer is een mooie tijd, zonnetje op je lijf, terrasje pakken, rondje fietsen en genieten van het buitenleven. Af en toe een hittegolf, mogelijk gevolgd door een onweer, maar in het algemeen is het goed uit te houden. Toch zijn er ook minder leuke onderwerpen, zoals de vervelende beestjes.

Sinds enige tijd heb ik last van mieren, niet dat ze mij lijfelijk bedreigen, maar ze lopen door mijn huis. In de kelder komen ze ergens uit een heel klein gaatje, lopen via de keldergang en de trapboom naar de woonverdieping, dwars door de keuken en verdwijnen daar onder het aanrecht. Een peloton loopt heen, het andere terug. Ik heb ze uitvoerig geobserveerd en constateer dat ze elkaar op heen- en terugweg altijd even begroeten en vermoedelijk informatie uitwisselen. Voor zover ik zie, vervoeren ze niets, tenminste niet iets wat voor mij zichtbaar is, in mijn optiek lopen ze alleen heen en weer. Op zich is het een interessant fenomeen, kleine beestjes, die met grote snelheid immense afstanden overbruggen en dit  zonder moeite dagen lang volhouden. Transporterend Nederland zou er een voorbeeld aan moeten nemen.  Maar het is ook irritant en ik heb ze dan ook de oorlog verklaard. Diverse middelen heb ik reeds ingezet, kokend water, azijn, peper, het mierenlokdoosje laten ze gewoon links liggen en in een soort tapdansseance heb ik een colonne van 400 stuks vertrapt. Steeds weer meen ik de slag te winnen, maar de oorlog gewonnen? Nee, na mijn frontale aanvallen wordt het even stil op de aan- en afvoerlijn en als ik dan na mijn vreugdedansje op het slagveld terugkeer, is de transportlijn weer volledig hersteld, groeten zij hun overleden kameraden en gaan met volle snelheid gewoon weer door.

Ik heb inmiddels het gevoel dat ik deze strijd niet ga winnen en mijn irritatie verandert intussen in bewondering. Vanmorgen stapte ik in de keuken zelfs met veel respect over de colonne heen om vooral niemand te bezeren. Gekker moet het natuurlijk niet worden, ik wil best rekening houden met de natuur, in dit geval een mierenkolonie, maar dan wel buitenshuis. Helaas ben ik op dit moment door mijn strijdmiddelen heen en beraam mij op mijn volgende actie. Voor oplossingen ben ik altijd bereikbaar.

Oostenrijk. land vol tegenstellingen

Na ietsjes meer dan 30 jaar heb ik Oostenrijk, om precies te zijn Karinthië, weer bezocht. Veel was herkenbaar, maar er waren ook vele nieuwe zaken. Het was, is en blijft een prachtig land, vol imponerende natuur, leuke en vriendelijke mensen, heerlijke meertjes, maar ook een land vol tegenstellingen. 

Neem nou alleen al die verwarrende betiteling voor een meer (der See) en de zee (das Meer), geven ze op de landkaarten de hoogte van een gebied toch aan in Seehöhe, waarbij ze het aantal meter ten opzichte van de Adriatische zee meten. Ander voorbeeld, op de autowegen wordt vaak de toegestane snelheid beperkt tot 100, soms zelfs maar 80 kilometer per uur, dit vanwege het milieu en/of een nabijgelegen woongebied. Toch mag je op veel verbindingswegen tussen de dorpen met gemak 100 km/uur rijden, waarvan de Oostenrijkers zelf dan ook driftig gebruik maken. Nog zo’n vreemd gebeuren zijn de fietspaden. Sinds kort, volgens een inwoner sinds vorig jaar, hebben ze fietspaden aangeduid met een blauw rond bord, ik zou dan zeggen er is een fietspad, dus dan fiets je daar ook. In Oostenrijk heeft men hier toch een ietwat afwijkende gedachte over, je mag namelijk zelf beslissen of je van dat fietspad gebruik maakt. Zo zie je als automobilist dan ook fietsers op het aangeduide fietspad, maar moet je desondanks rekening houden met fietsers op je eigen rijbaan. Beetje verwarrend!

Maar Oostenrijk heeft in de afgelopen jaren natuurlijk ook te maken gehad met ontwikkelingen. De landbouw is gemoderniseerd, tegen de helling kruipen vreemdsoortige apparaten als Spiderman omhoog, het wegennet, maar zeker de autowegen en de vele tunnels zijn van het niveau eredivisie, de afvalscheiding gaat tot op het bot, bij de camping stonden wel 7 soorten containers te wachten op papier, glas (wit/bruin/groen), plastic, aluminium, restafval en het werd gecontroleerd! Toch tref je gelukkig net zo gemakkelijk de oude boerderij, waar geen verf meer op het hout te vinden is en waar Joris’ Showroom nog wel duizend uitzendingen kan maken. Toch wordt het laatste sprietje hooi met menskracht van de steile hellingen gehaald. Toch beland je af en toe op een onverharde weg en mag je op het boerenerf bij de mestvaalt keren. Toch moet je ondanks het wegenvignet op diezelfde autoweg voor het gebruik van een tunnel nog een keer 10 Euro Maut betalen.. (Tip: maak het vignet gewoon een paar Euro duurder!). 

Misschien dankzij de tegenstellingen, maar zeker door het geheel, het was weer mooi, drie weken in Kärnten, drie weken schitterend weer, zon gezien, met blote voeren in de sneeuw gestaan (bij 25 graden plus), gezwommen in mooie meren (met een watertemperatuur van 25 graden plus), wat wil je nog meer? Plaatjes natuurlijk … want plaatjes vertellen soms meer dan 1000 woorden.