Heelal

In een krantenartikel werd laatst de kans besproken dat wij, de mensen, en het brokje ruimteafval, dat wij aarde noemen, uniek zijn in het heelal. Een boeiend, maar ook een beetje angstig onderwerp. Normaliter realiseer ik me niet, dat ik op deze aardbol rond loop, adem haal, kortom leef. Daarnaast zijn er van die onverwachte momenten, dat ook een andere realiteit zich presenteert. Hoewel het dan leuk is om over mijzelf en mijn omgeving na te denken, vind ik het soms geen prettig onderwerp. Het roept namelijk meer vragen op dan ik, of de wetenschap, kan beantwoorden. Met als gevolg dat ik met veel vraagtekens blijf zitten. 

Sinds mijn jeugd zijn het heelal en de zonnestelsels onderwerpen, die regelmatig in mijn wereld binnen dringen. Met zekerheid werd de eerste kennismaking met dit onderwerp veroorzaakt door mijn vader. Hij was gefascineerd door het ontstaan van de aarde, de sterren en de sterrenstelsels en we konden er uren lang mee bezig zijn. Om ons voorstellingsvermogen de kans te geven het grote geheel te bevatten, pasten wij schaalverkleining toe. Een luciferdoosje op de tafel in het midden van de woonkamer was dan ons zonnestelsel, waarvan onze aarde, een speldenkopje, een onderdeel was. Dat immens systeem was onderdeel van een groter systeem, in ons geval voorgesteld door een sigarendoos. Deze sigarendoos zat dan weer in een grotere schoenendoos, die zich vervolgens in een nog grotere verhuisdoos bevond. Grotere dozen waren niet voorradig, dus stapten we over naar de woonkamer en steeds grotere systemen, ons huis, het dorp, de gemeente. Via provincie, land, werelddeel kwamen we dan bij de aarde en ons zonnestelsel. Op dat moment presenteerde zich steevast een probleem, we traden buiten ons zonnestelsel en dan werd het moeilijk om te bevatten waar de reis zou kunnen eindigen. We liepen dus altijd vast en dat gaf een ontevreden, maar ook een beetje onveilig gevoel. Voeg daar nog eens bij dat onze toenmalige lievelingsauteur, onze Erich von Däniken, met zijn boek ‘Waren de goden kosmonauten?’, voldoende stof tot nadenken gaf en er waren genoeg redenen om te twijfelen aan alles wat los en vast zat. Maar geen reden voor paniek, want snel genoeg keerden wij terug van onze reis, terug met de voeten op aarde en over tot de orde van de dag.

Vanochtend zag ik op de parkeerplaats een automobilist zoeken naar een vrij plekje. Er waren genoeg plekken vrij, maar de twijfel sloeg toe en hij ‘verhuisde’ twee keer, totdat de definitieve plek voldeed aan zijn wensen. Blijkbaar was de parkeerplek om een of andere reden heel belangrijk. Als je echter bedenkt dat dit voorval zich afspeelt in een klein lucifersdoosje, op het midden van een tafel, in een of andere woonkamer ……….