't Loon

In Heerlen weet je af en toe niet waar je aan toe bent en blijf je van verbazing staan. Neem nou het winkelcentrum 't Loon. Een aantal jaren geleden getroffen door een aardverzakking en de gevolgen nadien. Enerzijds zou 't Loon afgebroken worden, want het gemeentebestuur zag meer toekomst in het opvullen van de gaten in de binnenstad, dus afbreken die handel. Anderzijds zou 't Loon aan de moderne consument worden aangepast, dus vooruit met het herstel- en opknapwerk. Aan de ene kant vertrokken dan ook winkeliers of ze keerden niet eens terug, aan de ander kant sjouwden de werklieden met steigermateriaal en stond er regelmatig zwaar materieel in de bouwput. Gisteren kwam ik nog eens in Heerlen en bleef inderdaad, na het parkeren van de auto onder 't Loon, van verbazing staan. Een leeg parkeerdek, modern van uitstraling, uiterst fotogeniek. Op dezelfde kelderetage, was er binnen geen winkel te bekennen, alleen maar gesloten rolluiken, uiterst triest. Hoe het nu verder gaat, is mij onbekend, gelukkig hebben we de foto's nog.

 

 

 

 

 

 

 

Overdaad van herhaling

Begrijp me niet verkeerd, een ramp is een ramp, het leed is vaak schijnend en ondragelijk. Al betreft het één dode of zwaar gewonde medemens, het is en blijft een ramp, zeker voor nabestaanden en hun omgeving. Maar of ik nu, à la seconde na die ramp, precies moet/wil weten wat er gebeurd is, hoe het gebeurd is, waarom het gebeurd is? Dat weet ik haast wel zeker, dat wil ik niet. En zeker niet als de berichtgeving zwaar op gokken lijkt.

Gisteren verloren mensen in de Franse Alpen hun leven door een vliegtuigongeluk. Pas later op de avond kwam dat bericht via de bekende media bij mij binnen, ik wist de hele dag van niets, was bezig met mijn eigen dingen. Zelfs op het eind van de dag was er nog heel weinig bekend, er waren 150 doden, het gebied was zeer moeilijk toegankelijk, de reddingsoperatie was gestart en zwaar. Verder eigenlijk niets. Toch stonden de media bol van de verhalen, die niets, maar dan ook niets, toevoegden aan de situatie. Het was een gespeculeer van jewelste: Aanslag? Technisch probleem? Menselijke fout? Waar was de zwarte doos? Was er al eerder een probleem met dit vliegtuig? Waarom wilde het ander personeel niet meer vliegen? Waarom dit en waarom dat? Zou het kunnen dat? Het is niet de eerste keer dat we een dergelijk scenario zo moeten beleven en herbeleven. Dat er geen of weinig nieuwe feiten waren, bleek uit het verhaal dat de nabestaanden na een aantal uren op het vliegveld, terug gingen naar huis. Er was op dat moment geen extra informatie, er was even niets meer te vertellen, er was een blijvend gemis, men zocht in huiselijke sfeer naar troost. De ramp, was voor hen een schokkend feit, wat scheelt het op dat moment hoe dit tot stand kwam? Die vragen worden later beantwoord, de feiten worden later ingevuld, dit vergt tijd en onderzoek. En het journaille maar trekken, maar pulken, als eerste de plek van het onheil bezoeken, de woonplaats van slachtoffers overspoelen met satellietschotels en iedere vijf minuten een update van niets. ’s Avonds in de nieuwsrubrieken kletsen met, daar zijn ze weer: de vliegangstcoach, de vliegtuigspecialist, de vakbondvertegenwoordiger, de reddingswerker. Ja, zei een journalist op de radio, dat is wat de mensen verwachten, zelfs verlangen, want als we later met feiten komen, dan krijgen wij het verwijt dat we niet vroeger ….. Kip, ei, ik krijg hoofdpijn.

Voor mij is dit de terror van de herhaling. Nu is herhaling af en toe een sterk middel, zeer bekend in de literatuur en de reclamewereld, maar herhalen dat je nog niets weet, herhaling van speculaties, herhaling van aankondigingen (later in de uitzending gaan we het hebben over ….), dat werkt op mijn zenuwen. Ik, de consument, wil het niet weten, tenzij het werkelijke, gecontroleerde en eerlijke informatie is. De nabestaanden en hun directe omgeving zijn in het geval van een ramp het belangrijkste. Ga niet zeuren over een passagierslijst, als de nabestaanden nog van niets weten, ga niet gokken op een mogelijke oorzaak, je veroorzaakt angst, paniek en geruchten. Doe gedegen onderzoek en meldt mij als er iets wezenlijks te vertellen is. Dat dit later mag, moge duidelijk zijn en alsjeblieft geen informatiegeile journalist, cameraman/-vrouw of fotograaf, die nabestaanden of slachtoffers voor de microfoon of lens sleurt. Dat is wat ik verwacht, nee, dat is wat ik verlang.

Wandeling Schinnen

Gemeente Schinnen is gelegen in het zogenaamde Heuvelland Noord en daar wandelend, is dat te merken ook. De wandeling nummer 144 van onze bekende wandelvriend Jos Wlazlo, werd beschreven als een gemakkelijke, links en rechts kom je echter kleine kuitenbijters tegen. Dan ontstaan er toch regelmatig zweetdruppels op je voorhoofd, want op een dag als deze, kies je vanwege de wind voor een ietwat dikkere jas en de zon prikt af en toe behoorlijk door de bewolking. Gelukkig zijn er voldoende momenten om te genieten, zoals de slikvijvers, waar vroeger 'der schjlam' geboren werd, de mijnspoorlijn, die omgetoverd werd tot wandelpad, de Kapel op de Krekelberg en de alom aanwezige Geleenbeek. Bijzonder is, dat je tussen de bebouwing van Schinnen, volop kunt genieten van de natuur.
Afhankelijk van de indeling van je wandeling kun je al aan het begin, maar ook aan het eind in Kasteel Terborgh genieten van een maaltijd of een drankje. Wij kozen voor een overheerlijke tomaten- en erwtensoep. Hadden we ook wel verdiend na deze prachtige wandeling.

 

 

 

 

 

Roermond

Roermond, een stad met een rijk verleden en dus interessant in het heden. Tijd om weer eens een wandeling door de hanzestad van vroeger te maken, rond te neuzen in het rijke verleden, het hoofd in de nek te gooien en te genieten van de de diverse gebouwen en bouwstijlen. Genieten van de Jugendstil, de invloeden van Berlage, gotische elementen, de traditionele bouwstijlen, het glas in lood en ga zo maar door. Het weer speelde niet echt mee, het was weliswaar droog, maar een tikkeltje fris. Niet erg, dat houdt het tempo er in en de lucht schoon en zuiver. 
een eventuele conclusie dat, gezien het definitieve 'wandelkaartje', er veel drank in het spel is geweest, bevat geen gram waarheid. Als je namelijk gevels goed in beeld wil krijgen, lijkt het wandelen op een of andere springprocessies, drie stappen vooruit, twee stappen achteruit, een stap naar links, twee naar rechts ........ en we gaan weer door naar de volgende halte. 
De thuisweg werd versierd door een felrode ondergaande zon.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Een Shokolade wandeling

Een prachtige dag, niet precies wetende welke kleding geschikt is voor een wandeling, wel een jas, geen jas, zon, schaduw, wind, alles zat in het vat. Het geheel nodigde uit voor een wandeling in het gebied tussen Baneheide en Orsbach. Mooie vergezichten, open velden, weiden en akkers, dichte bossen, door bosbouwers omgeploegde bospaden en steile, adem vretende, hellingen, de zogenaamde kuitenbijters. Als kersen op de taart een grote zwerm overvliegende kraanvogels, zijn wij nu in de war of is de lente al begonnen? Diverse keren passeerden wij de Nederlands-Duitse grens, niet dat je er iets van merkt, het maakt de wandeling internationaal. Als afsluiting een dinertje bij Brasserie Shoko te Simpelveld, lekker eten voor een mooie prijs. Gelukkig hadden we vooraf gereserveerd, anders was er geen beginnen aan.