Begrijp me niet verkeerd, een ramp is een ramp, het leed is vaak
schijnend en ondragelijk. Al betreft het één dode of zwaar gewonde medemens,
het is en blijft een ramp, zeker voor nabestaanden en hun omgeving. Maar of ik
nu, à la seconde na die ramp, precies moet/wil weten wat er gebeurd is, hoe het
gebeurd is, waarom het gebeurd is? Dat weet ik haast wel zeker, dat wil ik niet.
En zeker niet als de berichtgeving zwaar op gokken lijkt.
Gisteren verloren mensen in de Franse Alpen hun leven
door een vliegtuigongeluk. Pas later op de avond kwam dat bericht via de
bekende media bij mij binnen, ik wist de hele dag van niets, was bezig met mijn
eigen dingen. Zelfs op het eind van de dag was er
nog heel weinig bekend, er waren 150 doden, het gebied was zeer moeilijk
toegankelijk, de reddingsoperatie was gestart en zwaar. Verder eigenlijk niets.
Toch stonden de media bol van de verhalen, die niets, maar dan ook niets,
toevoegden aan de situatie. Het was een gespeculeer van jewelste: Aanslag?
Technisch probleem? Menselijke fout? Waar was de zwarte doos? Was er al eerder
een probleem met dit vliegtuig? Waarom wilde het ander personeel niet meer
vliegen? Waarom dit en waarom dat? Zou het kunnen dat? Het is niet de eerste
keer dat we een dergelijk scenario zo moeten beleven en herbeleven. Dat er geen of weinig nieuwe feiten waren, bleek uit het verhaal
dat de nabestaanden na een aantal uren op het vliegveld, terug gingen naar huis.
Er was op dat moment geen extra informatie, er was even niets meer te
vertellen, er was een blijvend gemis, men zocht in huiselijke sfeer naar
troost. De ramp, was voor hen een schokkend feit, wat scheelt het op dat moment
hoe dit tot stand kwam? Die vragen worden later beantwoord, de feiten worden later
ingevuld, dit vergt tijd en onderzoek. En het journaille maar trekken, maar pulken,
als eerste de plek van het onheil bezoeken, de woonplaats van slachtoffers overspoelen
met satellietschotels en iedere vijf minuten een update van niets. ’s Avonds in
de nieuwsrubrieken kletsen met, daar zijn ze weer: de vliegangstcoach, de
vliegtuigspecialist, de vakbondvertegenwoordiger, de reddingswerker. Ja,
zei een journalist op de radio, dat is wat de mensen verwachten, zelfs
verlangen, want als we later met feiten komen, dan krijgen wij het verwijt dat
we niet vroeger ….. Kip, ei, ik krijg hoofdpijn.
Voor mij is dit de terror van de herhaling. Nu is herhaling af
en toe een sterk middel, zeer bekend in de literatuur en de reclamewereld, maar
herhalen dat je nog niets weet, herhaling van speculaties, herhaling van aankondigingen
(later in de uitzending gaan we het hebben over ….), dat werkt op mijn zenuwen.
Ik, de consument, wil het niet weten, tenzij het werkelijke, gecontroleerde en
eerlijke informatie is. De nabestaanden en hun directe omgeving zijn in het
geval van een ramp het belangrijkste. Ga niet zeuren over een passagierslijst,
als de nabestaanden nog van niets weten, ga niet gokken op een mogelijke
oorzaak, je veroorzaakt angst, paniek en geruchten. Doe gedegen onderzoek en
meldt mij als er iets wezenlijks te vertellen is. Dat dit later mag, moge
duidelijk zijn en alsjeblieft geen informatiegeile journalist, cameraman/-vrouw of fotograaf,
die nabestaanden of slachtoffers voor de microfoon of lens sleurt. Dat is wat
ik verwacht, nee, dat is wat ik verlang.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten