Sjtiegelke: 2016

donderdag 29 december 2016

December

Het is alweer december, de tijd vliegt en af en toe is er reden om stil te staan. Stil te staan om gebeurtenissen te overdenken of zaken op de rails te krijgen, maar ook om te genieten. Genieten van je eigen gedachten, genieten van mensen om je heen, genieten van geluiden, genieten van stilte. De natuur in december leent zich uitsteken voor stilte. Ergens in het landschap stil staan, je gedachten laten stromen, kijken zo ver het oog reikt en de natuur het toe laat. Proberen gedachten, gevoelens tastbaar te maken, vast te houden voor later, vast te leggen op papier of de gevoelige plaat.

donderdag 24 november 2016

Potlood

Vanochtend vroeg de krant, een boterham en een kopje koffie. Nadat de ergste wereldse zaken de revue gepasseerd waren, begon het echte werk, het oplossen van de sudoku. Helaas was de punt van het potlood aan het eind van zijn Latijn en had dringende behoefte aan verscherping. Een puntenslijper was nergens te vinden (trouwens wie heeft er nu nog zo’n handwerktuig in huis?), dus ging ik aan de slag met een schilmesje. Plotsklaps overviel mij een weemoedig gevoel en was ik in gedachten terug in mijn jeugd, ergens in de vroege zestiger jaren.

Mijn opa, inwonend bij mij ouders (toen was dat nog heel gewoon), zat in de woonkamer in zijn zetel en stak met een lucifer de eerste sigaar van de dag aan. De rook steeg op en vormde halverwege het plafond een centimeters dikke rookwolk. De gedoofde lucifer werd even op het lucifersdoosje ter zijde gelegd, wachtend op een tweede inzet, want met alleen met het aansteken van het rookgerei, was de taak niet vervuld. Omdat roken toen ook al duur was, werd de sigaar namelijk tot het uiterste genuttigd. Hiervoor maakte opa met een zakmesje de geblakerde zijde van de lucifer spits en stak deze vervolgens zo dicht mogelijk bij het mondstuk in de sigaar. Op die manier diende de lucifer als handvat bij het roken van de laatste millimeters sigaar. Dit was overigens best een gevaarlijke onderneming, de sneeuwwitte snor van opa was dan ook op de rookplek behoorlijk verkleurd en geel geworden.

Maar daar ging het vanmorgen niet over. Toen ik de potloodpunt met het schilmesje aan het aanscherpen was, zag ik opa, die met zijn zakmes een potloodje met een paarsblauwe punt aanscherpte. Dit potloodje zat normaliter in het zakje van zijn ‘kamezol’, en wel aan de rechter zijde, want in het linker zakje zat het zakmesje. Altijd rechts het potlood, links het zakmesje. Nadat het potloodje ‘geslepen’ was, werd de punt voorzichtig met wat spuug nat gemaakt, dan schreef het beter. De potlood liet dan ook, onder de vergeelde snor, een paarsblauw puntje op zijn lippen achter. Vervolgens nam hij een keer per maand de sigarendoos ter hand en werd op de achterkant, in zijn ietwat bibberig handschrift, tot op twee cijfers achter de komma, zijn AOW berekend. Van pensioen had ik toen nog nooit gehoord, ik wist niet beter: opa kreeg AOW. Berekende hij ook maar een cent verschil, dan werd alles weer herrekend. En dat alles onder het genot van een steeds korter wordende sigaar. Vreemd dat in mijn herinnering het potloodje, ondanks alle slijperij, nooit korter werd, het was altijd even lang en zat altijd in de rechter zak.

zaterdag 12 november 2016

Hoogmis

Het is vrijdagavond en de dichter, de poëet, de monnik en zanger is dood, Leonard Cohen is overleden. Op tv wordt in het laatste uur van de dag de programmering aangepast en zendt men in Het Uur van de Wolf: 'Leonard Cohen - I'm your man' (2009) uit. Hierin vertelt hij op zijn karakteristieke wijze, met een geheimzinnige, maar liefdevolle glimlach over zijn leven en het ontstaan van gedichten en liedjes, hoe hij Janis Joplin eert in Chelsea Hotel. Tussendoor vertolken zijn ‘leerlingen’ tijdens een tributeconcert Cohens songs op geheel eigen wijze, de songs van hun meester. Hoe goed zij ook hun best doen, ik hoor alleen Leonard, ik voel zijn melancholie, zijn groeven in de ziel, de barsten in zijn hart, zijn liefde voor de vrouw en het leven. Voor mij voelt als een mis, een hoogmis zelfs, waarbij je de teksten inhaleert, je een gesprek aangaat met je eigen ik en door een 'Hallelujah' terugkomt in de wereld, die men werkelijkheid noemt.

Uit ‘Closing Time’:

And I just don't care what happens next
Looks like freedom but it feels like death
It's something in between, I guess
It's closing time

woensdag 21 september 2016

Vakantie-afstand

Waarom zou je ver reizen? Mocht je nu denken dit wordt een protest of aanklacht tegen mensen, die verre reizen naar exotische plaatsen ondernemen, dan heb je het mis. Dit is mijn reisverhaal en dit jaar dacht ik: waarom zou ik het ver zoeken, als ik het dichtbij kan vinden!

Neem nu voor het gemak een afstand van 180 kilometer en meet deze eens vanaf je woonplaats. Je zult dan zien dat binnen die afstand heel wat te beleven is. Blijf je dicht bij huis, dan zit je ergens in de Ardennen bij Malmedy, ietsjes verder uit de buurt dan ben je in Delft. Klinkt dit exotisch? Ik vind van wel, want dat waren toevallig de twee plekken waar ik tijdens mijn vakantie verbleef. Ja, ik moet toegeven, aan de ene kant werd het exotische opgeroepen door temperaturen boven de 30 graden Celsius, aan de andere kant echter heb ik voor mij onbekende plekken bezocht en ontdekte onverwachte schoonheid en grote tegenstellingen. Onverwachte schoonheid in de rust en de natuur, grote bouwwerken van beton, glas en immense hoogten, maar soms ook in kleine details, een deurknop, een bloem langs de kant van het fietspad. Grote tegenstellingen zag ik in fietsgedrag en fietsbeleving. De Vennbahn is zo magnifiek dat iedere fietser je vriendelijk ‘Goedendag’ wenst of vrolijk toezwaait als je op een rustplek uitpuft, in Delft groet geen enkele fietser en zag ik voor het eerst in mijn leven een fietsfile toen ‘duizenden’ fietsers moesten wachten voor de open draaibrug over de Delfste Schie.

Trouwens in Delft zag ik weer een stukje onvervalste Hollandse handelsgeest, om precies te zijn in de winkel van de Proceleyne Fles. Daar verkopen ze kubussen van plexiglas (afmetingen 10x10x10cm) met daarin scherven van porseleinen artikelen, die om een of andere reden ‘gesneuveld’ zijn, zeg maar Delftsblauw afval. Met een brede glimlach durft men daar zo maar € 10 voor te vragen.

Zo zijn er vele verhalen te vinden binnen de cirkel van 180 kilometer, het zal je dan ook niks verbazen dat er weer een lading fotomateriaal mee naar huis kwam. Hier een kleine selectie.