Hoogmis

Het is vrijdagavond en de dichter, de poëet, de monnik en zanger is dood, Leonard Cohen is overleden. Op tv wordt in het laatste uur van de dag de programmering aangepast en zendt men in Het Uur van de Wolf: 'Leonard Cohen - I'm your man' (2009) uit. Hierin vertelt hij op zijn karakteristieke wijze, met een geheimzinnige, maar liefdevolle glimlach over zijn leven en het ontstaan van gedichten en liedjes, hoe hij Janis Joplin eert in Chelsea Hotel. Tussendoor vertolken zijn ‘leerlingen’ tijdens een tributeconcert Cohens songs op geheel eigen wijze, de songs van hun meester. Hoe goed zij ook hun best doen, ik hoor alleen Leonard, ik voel zijn melancholie, zijn groeven in de ziel, de barsten in zijn hart, zijn liefde voor de vrouw en het leven. Voor mij voelt als een mis, een hoogmis zelfs, waarbij je de teksten inhaleert, je een gesprek aangaat met je eigen ik en door een 'Hallelujah' terugkomt in de wereld, die men werkelijkheid noemt. 

Uit ‘Closing Time’:

And I just don't care what happens next
Looks like freedom but it feels like death
It's something in between, I guess
It's closing time