Muurschilderingen

Normaliter ga ik naar de stad om inkopen te doen, soms kom ik in de stad om te genieten. Je kunt dan de drukte opzoeken en ergens op een bankje of in een terrasstoel het gebeuren om je heen bespieden. Mensen lopen, rennen, wandelen, fietsen in de volle vlucht van hun bestaan om in huis te halen wat het leven aangenaam maakt of waar het leven niet zonder kan. Deze keer heb ik de stad eens op een heel ander tijdstip bezocht, namelijk rondom de klok van 12 uur, dus lunchtijd en dat op een zondag.

Ik moet bekennen dat het dan leuk vertoeven is, de straten zijn leeg, op de terrassen zie je slechts een paar verstokte terrasbezoekers en ja waarachtig, ik hoorde vogeltje fluiten. Nu ging ik niet naar de stad om vogeltjes te spotten, ik ging omdat de stad bezig is met het schrijven van kunstgeschiedenis. Heerlen heeft de koe bij de horens gepakt en gooit kleur in de strijd om het zwarte verleden van zich af te gooien, dan wel te cultiveren. Een mooi initiatief dat zowel lovende als kwade kritieken krijgt, maar daarvoor heet het nou eenmaal kunst.

Die kleur vind je dan terug in de muurschilderingen (murals in het Engels) die op diverse gevels in de stad, maar ook in de woonkernen aan de rand van de stad, zijn aangebracht. Zijn ze leuk? Zijn ze (te) confronterend? Spreken ze aan? Geven ze stof tot nadenken? Maken ze gesprekken los? Allemaal vragen waarop je zelf een antwoord mag zoeken. Voor mij staat het vast, ik heb genoten. Ieder bezoek aan de stad zal voortaan anders uitpakken, vind ik nieuwe muurschilderingen of ontdek ik misschien nieuwe details in schilderijen die ik denk te kennen? Wie weet, het maakt de stad in elk geval kleurrijk spannend.

Landschap

Fietsen door het Zuid-Limburgse landschap is een verademing. Vandaag maakte regen en wind de tocht er niet gemakkelijk op, de zon echter scheen af en toe ter ondersteuning.

Heroïsch

Eroica Limburg 2016, voor mij een onbekend begrip. Totdat ik op zondagmiddag in Valkenburg aan de Geul in een retrowereld terecht kwam, die voor fietsrenners en fietsliefhebbers een waar Walhalla vertegenwoordigde.

Oude renfietsen, fietskleding, die eigenlijk in een mooie lijst bij een verzamelaar aan de muur moet hangen, materiaal en materieel van en voor retrofietsen, trotse bezitters van retro fietskleding met daarop een spiksplinternieuwe handtekening van Tourwinnaar Jan Janssen, foodtrucks, een gemeentehuis uitgebreid met een nougattent, een fototenstoonstelling van Jan Janssen, noem het maar op, het was allemaal te vinden in het Park Dersaborg te Valkenburg. Het weer was geen echte medestander van de organisatie, waardoor de renners op het parcours verrast werden door druppeltjes uit de lucht en modderspetters van de onverharde wegen. Het gazon van het park was bijna niet meer te herkennen, terwijl de kinderen genoten van het uitgestrooide stro. “Het was zwaar”, hoorde ik deelnemers op retrofietsen verzuchten, terwijl de deelnemers met nieuwe fietsen in retrolook moesten bekennen “dat zij zich behoorlijk op de zwaarte van het parcours verkeken hadden.” Desondanks was de sfeer losjes, feestelijk en uitgelaten, kortom gezellig. Als ik het goed beluisterd heb, zal dit evenement ook de komende vier jaar plaats vinden, een mooie bevestiging van  het fietsimago van Valkenburg aan de Geul.