Sneeuw schuiver

Afgelopen dagen was het dan eindelijk zo ver, eindelijk sneeuw. De weervoorspellers hadden een en ander al veel vroeger voorspeld, alleen in het zuiden des lands wilde het maar niet vallen. Ook de aangekondigde centimeters werden niet gehaald, het povere resultaat is een centimeter of drie, schat ik.

Toch heb ik afgelopen dagen af en toe een van mijn passies kunnen uitoefenen, het sneeuwvrij maken van inrit en het pad naar de voordeur en het is helemaal genieten als je de sneeuwberg in de tuin ziet groeien. Met de grote plastiek sneeuwschep ging ik het minieme laagje sneeuw te lijf. Nadat de toegangswegen naar het huis en de brievenbus er weer mooi bij lagen, de krant werd gescoord, kon ik tevreden van het ontbijt genieten. Op een werkdag nam ik afscheid van mijn lief, werd de auto onder de beschermende deken vandaan getoverd en ging ik op pad. Dertig minuten later, net voor ik naar de parkeerplaats op kon rijden, moest ik plotsklaps uitwijken voor een uit het donker opduikend, driftig sneeuw scheppend mens. Met grote halen verplaatste hij de sneeuw uit zijn inrit naar de weg, daar een grote sneeuwhoop creërend. Het was behoorlijk schrikken, ik moest hem en zijn sneeuwhoop ontwijken en had geluk dat er op dat moment geen tegenligger kwam. Nadat ik geparkeerd had, ging ik aan de wandel, het kantoor ligt op enkele minuten lopen. Hij was nog vlijtig aan het scheppen, de hoop sneeuw op straat werd hoger en hoger. “Goeiemorgen”, startte ik hoffelijk het gesprek, hij groette buiten adem en ietwat knoesterig terug. “Ik vind het eigenlijk niet zo prettig dat u de sneeuw uit uw inrit op straat schept, ik moest uitwijken en de gemeente probeert uit alle macht de straten begaanbaar te houden!”. Even stopte hij met scheppen. “Dat beetje sneeuw?” vroeg hij verontwaardigd, “dat is toch zo weer verdwenen!” Ik proefde het al, met het verkeerde been uit bed gestapt, ik sta in mijn recht, sneeuw valt uit de lucht en de gemeente moet de rotzooi maar opruimen, mijn inrit is weer schoon! Hier zou geen argument landen, hier was geen gesprek mogelijk en met een “Ik hoor het al meneer, U heeft gelijk”, liep ik door naar mijn werk.

Na einde diensttijd liep ik richting parkeerplaats en passeerde weer het plaats delict van die ochtend, de inrit lag er spik-en-span bij, geen vlokje sneeuw te bekennen. In tegenstelling tot de straat, daar lag nog een behoorlijke hoop sneeuw, het verkeer en de sneeuwschuivers van Openbare Werken hadden het niet gered.