Soms heb je van die momenten, die met geen pen te
beschrijven zijn. Toch een poging.
Hoewel ik van huis uit groene vingers meegekregen moét
hebben, mijn ouders beleefden het ‘boerenleven’ en dat speelde zich voor een
groot gedeelte buitenshuis en dus ook in de tuin af, heb ik in de eerste dertig
jaren van mijn leven groen voornamelijk gezien als stoffering van de
buitenwereld. In de aller-vroegste jaren van mijn bestaan paste groen op het eetbord
zelfs helemaal niet in mijn wereld, groen was voer en dus voor de beesten in de
wei, het bos, eventueel de stal. Op mijn bord … no way! Later, als ’eigenaar’ van
een door de Rabobank gefinancierd huis, kreeg ik er een stukje tuin bij, niet
veel, maar er was tuin. Ik heb toen deze tuin bekleed met trottoirtegels, het
werd een grijze vlakte. Een voorval dat mijn vader, al filmend, tot de
uitspraak verleidde dat: ‘Iedereen grond ín zijn tuin rijdt, maar Sjef rijdt
grond úit de tuin”. Als iemand nog bewijs wil zien, ik heb de VHS-video nog.
Weer vele jaren later mochten wij het rijtjeshuis vervangen
door een vrijstaande bungalow, met daarbij een vette duizend vierkante meter
aan tuin. Voor iemand met een grijze tuin een mega uitdaging, maar ergens zijn
de weggestopte groene zaadjes van mijn ouders toen wakker geschrokken en ontwikkelde
ik het groene gevoel. Het in de tuin bezig zijn (ik noem het intussen geen
werken meer), is bijna therapeutisch en een van mijn grootste tijdsbestedingen.
En daar gebeurde ook zo’n moment, dat met geen pen te beschrijven is. Lopend over
het tuinpad, gereedschap in de handen, moest ik stoppen. Nee, ik moest niet stoppen,
het gebeurde gewoon, buiten mijn eigen wil stopte ik, keek om mij heen en werd
overweldigd door een zwevend, stralend, gewichtloosheidsgevoel van vrijheid, geluk
en het luchtledige. Niet dat ik blij of vrolijk werd van één speciaal
onderdeel, één bloem, één plant, één vogel, het was completer, een allesoverheersend
gevoel. Een klein moment, waar de termen hemels, paradijselijk, nirwana bij
passen, zo’n moment waarvan je beseft dat je even niet op deze aarde was en dat
je daar weer een hele tijd mee vooruit kunt.
Even later ben je dan terug op aarde, vervuld van een geluksgevoel,
gereedschap in de handen, staande op het pad, waar het kruid tussen de stenen
omhoog schiet, terug in je hemelse, paradijselijke nirwana-tuin.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten