De lente is in het land, zaadjes worden weer in de grond
gestopt en de vaste planten groeien als kool. De boeren en loonwerkers zijn met
volle energie op weiland en akker aan het werk om straks te kunnen oogsten.
Op zich is
dat allemaal iets om vrolijk van te worden. De natuur doet de best om ons van
voedsel te voorzien, de boer en loonwerker heeft werk en wat wil je nog meer in
deze woelige tijden. Je wordt er niet alleen vrolijk van, enige dankbaarheid is
zeker gepast, want de boer zorgt voor voedsel op onze tafels, zoals Ry Cooder dat
zo treffend bezingt in ‘Taxes on the farmer feeds us all’:
‘The farmer is the man who feeds us all,
‘The farmer is the man who feeds us all,
If you only look and see,
I know you will agree,
I know you will agree,
That the farmer is the man who feeds us all’.
Als ik tekst
lees of hoor, zie ik de weidse graanvelden in Noord-Amerika en gigantisch
maaimachines in formatie van vier of
meer over de prairie scheuren. Een prachtig gezicht en ook noodzakelijk als we
al die hongerige monden willen vullen. Het wordt echter minder leuk als die immense
apparaten ook hun intreden doen in Nederland en zeker in ons kleinschalig
Zuid-Limburg. Nu rij ik zelf ook niet de kleinste auto, maar op onze mooie
landelijke wegen, waar 60 kilometer per uur als maximum gehanteerd wordt, overvalt
je toch een angstig gevoel, als je een batterij van dergelijk mastodonten tegen
komt. Regelmatig moet ik, maar ook andere autobezitters, met de rechter wielen
diep in de berm duiken om te voorkomen dat je door menshoge rubberwielen wordt
overreden. Gaan zij dan zelf niet aan de kant? Jawel, ze schuiven best wel een beetje,
dat is goed te zien aan de bermen, welke elke week verder afbrokkelen door dit
rubbergeweld en de wegkant, welke volledig aan puin gereden worden.
Natuurlijk willen die chauffeurs, waarvan sommigen nauwelijks boven het stuur uit
komen, geen problemen veroorzaken, zij moeten immers uren maken en ieder uurtje
‘problemen’ is een factuurtje minder.
Voor mij mag het dan toch iets kleinschaliger. Natuurlijk probeer
je meer meters in een keer te bewerken, de productiesnelheid op te voeren, het
werkproces te verbeteren en daardoor effectiever te werken, maar moeten we dan
ook niet onze wegen hier op aanpassen, meer asfalt neer leggen? Misschien wel,
want dan lost het probleem zich vanzelf op, meer asfalt geeft automatisch
minder landbouwgrond en dus zijn er minder landbouwmachines nodig. Aan de
andere kant, asfaltmachines en de sneeuwschuivers zijn ook niet de kleinste!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten