Sjtiegelke: juli 2014

maandag 28 juli 2014

Beelden en gedachten en verder.

Dan ontkom ik uiteindelijk toch niet aan de vraag “en hoe nu verder?” Op die vraag moet ik op een moment toch een antwoord vinden. Niet op een exact moment natuurlijk, dat gaat geleidelijk en slopend. Daar ga ik natuurlijk nooit aan wennen, vanaf MH17 zal niets meer hetzelfde zijn, de wereld is weer eens compleet veranderd. Ben ik nu het vertrouwen in een groot deel van de mensheid kwijt, straks moet ik toch weer door. Niet omdat ik dat nu zo plan, maar omdat het gewoon zo gaat gebeuren. Ik ga verder, voor mezelf, voor mijn geliefden, voor mijn vrienden, voor de mensen binnen mijn cirkels. Opgeven is geen optie. Ik denk ook dat de overledenen dat niet willen.

Straks zijn de overledenen hopelijk allemaal in Nederland, hebben zij een naam en kunnen ze terug naar huis. Straks zijn de eerste golven van ongeloof, verdriet en woede voorbij. Straks zullen in stille momenten tranen vloeien, maar ook weer langzaam opdrogen. Nooit helemaal, want af en toe worden wij nog geconfronteerd met de politieke spelletjes, de verdachten, de schuldigen, de ‘afwikkeling van de zaak’. Vermoedelijk zal iemand straks de schuld krijgen, ik weet alleen nooit zeker of dit ook de echte schuldige is, daarvoor is mijn vertrouwen de laatste jaren te veel beschadigd. Was het oorlogszucht, was het politiek gekonkel, waren het financiële belangen? Wie zal het zeggen? Maakt het wat uit als je je geliefde, een familielid, je vriend, een collega verliest?

Op het werk heerst een bedrukte en sombere stemming. Collega John ging met zijn vriendin Lilian op vakantie en we zien hem nooit meer terug. Nooit meer zijn ‘brommertje’ in de stalling, nooit meer een intense discussie over het inrichten van een organisatie, nooit meer de ‘theorie en de praktijk’, nooit meer zijn innovatieve en prachtige ideeën, nooit meer ….

Regelmatig zweven mijn gedachten naar de tijd vóór en de mensen op de vervloekte vlucht. Maar langzaam wordt er ook al weer gelachen. Dat doet nog pijn, het geeft echter ook hoop. Hoop op een ‘nooit meer MH17’, hoop op een leven dat veilig en gelukkig is. Hoop dat we John niet vergeten en wij blij zijn dat we hem mochten ontmoeten. Dankbaar voor zijn waardevolle bijdrage aan ons leven.

dinsdag 22 juli 2014

Beelden en gedachten

Op een of andere manier bevind ik mij in een soort achtbaan. Niet voor mijn plezier, maar wel met de daarbij behorende angstige en misselijk-makende-momenten.

Toen we afgelopen donderdag werden geconfronteerd met een vliegtuigongeluk, schrok iedereen, want dat zijn vaak grote ongelukken. De berichten kwamen echter steeds meer deze kant op en er voltrok zich bij mij een vermenigvuldiging van emoties. Toen uiteindelijk bleek dat vele Nederlanders en ook een collega en zijn vriendin hierbij betrokken waren, stond mijn wereld stil. Ongeloof, angst en verdriet troffen mij diep en toen ook nog eens bleek dat het geen gewoon ongeluk, maar een oorlogsdaad betrof, katapulteerde kwaadheid en blinde woede door mijn lijf.

Nu enkel dagen later komt die woede nog steeds boven, soms door het onwaardige gedrag van mensen ter plekke, soms door de gedachten aan die stompzinnige idioot, die moedwillig, uit domheid of in opdracht op de knop heeft gedrukt. Maar ook door die sportschooltypes met hun steroïden-biceps, die gemaskerd de stoere mannekes uithangen. Doe dat maskers dan af dappere jongen en kijk de wereld aan, wees trots op je land, dat je zogenaamd verdedigt. Of ben je soms zo’n pistoolmanneke, dat bij iedere brandhaard ingehuurd wordt? En ik word helemaal misselijk als ik op de radio iemand hoor zeggen dat men niet de spelregels van oorlogsvoering in acht heeft genomen. De spelregels van oorlogsvoering! Alsof het een of ander bordspel of videogame betreft!

Maar ik voel vooral verdriet. Verdriet over het verlies van een gewaardeerde collega, het verdriet voor de geliefden rondom hem, het verdriet voor alle mensen in dat verdomde vliegtuig, het verdriet van alle mensen, die op een of andere manier hierbij betrokken werden. Ik voel fysieke pijn. Pijn door het politieke horrorscenario, dat rondom deze ramp gecreëerd wordt. Ik ervaar onbegrip. Onbegrip voor de onmacht van de wereld, om hieraan op een snelle, maar vooral op een menselijke manier, een eind aan te maken en de overledenen naar huis te brengen.

Ik vind vaak geen woorden meer, denk vele gedachten, maar voel vooral zwarte gaten in mijn mens zijn.

zaterdag 12 juli 2014

Zomervakantie 2014

Deze keer ging de reis richting Süd-Tirol (het Duitstalige Italië) en Karinthië in Oostenrijk. Het zal jullie niets verbazen, dat o.a. het fototoestel bij mijn bagage zat. In dit landschap kan ik namelijk niet zonder. De reis naar het zuiden verliep niet perfect, want nauwelijks 200 kilometer van huis, dacht een luchtslang van onze auto het te moeten begeven en stonden wij langs de autoweg te wachten op ‘der Abschleppdienst’. Het was koud en na anderhalf uur arriveerde de vriendelijke en behulpzame Abschlepper. Hij zorgde voor het transport van ons, de auto en de caravanvoor en de taxi naar een hotel. Als er aan ieder nadeel dan toch een voordeel moet zitten, dan was het deze keer de kennismaking met het plaatsje Montabaur. Daar lag namelijk ons hotel en was de garage gevestigd (die overigens vanwege Sacramentsdag gesloten was). Montabaur bleek een alleraardigst en gezellig plaatsje, waar in het plaatselijke kasteel een zeer luxe hotel (helaas niet ons hotel) én de landelijke opleiding voor moderne boeven gevestigd is. Tenminste zo vertelde onze Abschlepper met een vette knipoog, er bleek een opleidingsinstituut voor bankemployees te zijn. De volgende dag konden we, na de reparatie van de wispelturige luchtslang, gelukkig verder zuidwaarts reizen, richting Dolomieten.

Het Süd-Tirol is van een immense schoonheid, neem daarbij dat er zeer vriendelijke mensen wonen en het verwondert je niets dat mensen op de Dolomieten verliefd worden of zoals een Duits echtpaar bekende: “Wij zijn verslaafd aan deze streek en dit landschap”. Toen wij na bijna twee weken afscheid namen van dit stukje wereld, begrepen wij precies wat zij bedoelden, je bent nog niet vertrokken of je maakt al plannen voor de terugkeer. Wat hebben wij daar gezien en mogen beleven? De mooie stad Bozen, met daaromheen de immense fruitplantages en wijngaarden. Wegen, wandel- en fietspaden met indrukwekkende en soms angstaanjagende hellingspercentages. Kabelbanen tot boven de 2000 meter, waarna je bedwelmd raakte door de met een geel bloementapijt bedekte almen. De laatste restjes sneeuw en ijs, die smolten tot beekjes en rivieren, waarna zij de meren met kristalhelder water vulden tot smaragdgroene oases. Maar ook werden we geconfronteerd met ellende, want in deze streek speelden zich onmenselijke taferelen af tijdens de oorlogen en onafhankelijkheidsstrijd. Eigenlijk schieten woorden te kort.

Daarna een week Karinthië. Altijd goed voor een rustweek, in ons geval goed voor mooie temperaturen, goed voor mooie wandel- en fietstochten. Daarbij zorgen meren, heuvels en bergen, rivieren en schilderachtige dorpjes voor een mooie bühne en is er altijd wat te zien of te beleven.

Een ding hebben beide streken echter gemeen, maar dat hebben ze gemeen met alle andere streken ter wereld, namelijk het weer. Dat krijg je er gratis en voor niets bij. Nu brengen ons een of twee regen- of onweersbuien niet uit het ritme, want dan lassen we gewoon een (huid)rust-, kaart- of leesdag in. Als de voorspellingen echter een langere periode van slecht weer aankondigen, dan passen wij ons reisschema aan en vertrekken iets eerder naar een volgende plek. Deze keer was het samengevat een beetje wisselvallig, mooie temperaturen in de buurt van Bozen (Bolzano), wispelturig fris en nat in de buurt van Toblach (Dobbiaco) en lekker warm in de buurt van Klagenfurt. Je moet dus een beetje geluk hebben met dat weer, maar zoals gezegd, het hoort erbij. De volgende keer zal het landschap er onder andere weersomstandigheden weer anders uitzien en ook dat is genieten.

Zoals hierboven reeds vermeld, ging ook het fototoestel mee op reis en dus spreken de plaatjes.

Week 1 Bozen en omgeving: