Beelden en gedachten

Op een of andere manier bevind ik mij in een soort achtbaan. Niet voor mijn plezier, maar wel met de daarbij behorende angstige en misselijk-makende-momenten.

Toen we afgelopen donderdag werden geconfronteerd met een vliegtuigongeluk, schrok iedereen, want dat zijn vaak grote ongelukken. De berichten kwamen echter steeds meer deze kant op en er voltrok zich bij mij een vermenigvuldiging van emoties. Toen uiteindelijk bleek dat vele Nederlanders en ook een collega en zijn vriendin hierbij betrokken waren, stond mijn wereld stil. Ongeloof, angst en verdriet  troffen mij diep en toen ook nog eens bleek dat het geen gewoon ongeluk, maar een oorlogsdaad betrof, katapulteerde kwaadheid en blinde woede door mijn lijf. 

Nu enkel dagen later komt die woede nog steeds boven, soms door het onwaardige gedrag van mensen ter plekke, soms door de gedachten aan die stompzinnige idioot, die moedwillig, uit domheid of in opdracht op de knop heeft gedrukt. Maar ook door die sportschooltypes met hun steroïden-biceps, die gemaskerd de stoere mannekes uithangen. Doe dat maskers dan af dappere jongen en kijk de wereld aan, wees trots op je land, dat je zogenaamd verdedigt. Of ben je soms zo’n pistoolmanneke, dat bij iedere brandhaard ingehuurd wordt? En ik word helemaal misselijk als ik op de radio iemand hoor zeggen dat men niet de spelregels van oorlogsvoering in acht heeft genomen. De spelregels van oorlogsvoering! Alsof het een of ander bordspel of videogame betreft!

Maar ik voel vooral verdriet. Verdriet over het verlies van een gewaardeerde collega, het verdriet voor de geliefden rondom hem, het verdriet voor alle mensen in dat verdomde vliegtuig, het verdriet van alle mensen, die op een of andere manier hierbij betrokken werden. Ik voel fysieke pijn. Pijn door het politieke horrorscenario, dat rondom deze ramp gecreëerd wordt. Ik ervaar onbegrip. Onbegrip voor de onmacht van de wereld, om hieraan op een snelle, maar vooral op een menselijke manier, een eind aan te maken en de overledenen naar huis te brengen.

Ik vind vaak geen woorden meer, denk vele gedachten, maar voel vooral zwarte gaten in mijn mens zijn.