Vertrouwen

De krant van zaterdag. Twee leden van de PvdA hebben, vanwege een verschil van inzicht, afscheid moeten nemen van de partij. Ze gaan op ‘eigen titel’ door als Tweede Kamerlid. Om dit te voorkomen, laten politieke partijen beginnende Kamerleden een verklaring tekenen, dat zij in dit soort gevallen afstand nemen van de zetel. Die behoort toe aan de partij, toch? “Ja,” zeggen de twee scheidende partijleden, “die verklaring hebben wij ook getekend, maar dit stelt juridisch niets voor, sterker nog dit is in strijd met de grondwet.” Dichter bij huis is er een meningsverschil tussen bewoners van een kleine woonkern en de gemeente. Die laatste wil toestaan dat het aantal bewoners in die woonkern stijgt met zo’n veertig duizend (kippen welteverstaan). De bewoners vrezen een aantal misstanden, want de controle door de gemeente bleek tot nu toe een luchtkasteel en de rechter oordeelde dat de burgers gelijk hadden.

Samengevat: politieke partijen handelen niet volgens de grondwet, leden van die partij ondertekenen verklaringen en houden de vingers achter hun rug gekruist, gemeente verlenen vergunningen en zijn wazig met controleren. Ik zal wel een of andere passage missen of een politiek probleem schofferen, maar ik denk nu te begrijpen, waarom de burger de overheid niet meer vertrouwd. Als de overheid regels voor anderen maakt en vervolgens geen uitvoering daaraan geeft, of meent als ‘hoger gezag’ dat men zich daar niet aan hoeft te houden, dan kan het niet anders of de gewone lezer van de krant denkt er het zijne of hare van. Vreemd is wel dat de kiezer straks in dat stemhokje weer een rood bolletje kleurt en daarbij waarschijnlijk alleen aan eigen belang denkt. Mijn huis, mijn straat, mijn lantaarnpaal, mijn uitkering. Typerend voor het egotijdperk? Misschien klopt het dat wij toch eerst bij ons zelf moeten beginnen, het zou helpen als de machthebbers dan even mee werken en zich ook aan de regeltjes houden.

Dit alles flitste door mijn hoofd, toen ik vanavond voor de tv genoot van de herhaling van het Tuckerville Festival 2014 waarbij Ilse DeLange en Friends optraden. Zelden heb ik zo’n emotioneel concert gezien, Ilse in tranen, de mascara in zwarte strepen over haar wangen, toen het hele stadion mee zong en de telefoons van de bezoekers gloeiden als sterren aan het firmament. Is er dan toch nog hoop voor deze aardkloot, kunnen wij ons dan toch vinden in het samenzijn en met z’n allen zingen: ‘All I know is that our love goes on’? Ik pinkte een traantje weg en kan er weer even tegen.

Mannenweekend in de Ardennen

Gemiddeld een keer per jaar trekken wij met acht man richting Ardennen. Ik weet niet meer precies hoeveel jaar we dit doen, maar het zal de twintig zeker benaderen. Steeds weer ontdekken wij vriendschap en vieren dit met serieuze gesprekken, kwinkslagen, alles en iedereen voor de gek houden, lekker eten, soms wel met 5 gangen en natuurlijk op zijn tijd koffie met gebak, om de nodige alcoholische drankjes niet te vergeten en dat alles overgoten met diverse muzieksoorten.

We vieren dit op locaties, welke het toelaten dat jongens (in hun dromen), vrienden, mannen en opa’s, met z’n achten een weekend ‘uit de bol gaan’. Nu hoef je geen extremen te verwachten, want alle huisraad blijft heel en de stulp wordt netjes achter gelaten. Vele jaren verbleven wij in een soort bouwkeet, welke aan de binnenkant een groot schrootjesgehalte had. Bij aankomst moesten we dan de kachel opstoken en het is ook wel een gebeurd dat wij de meterkast moesten reviseren. Sinds zes jaar mogen wij gebruik maken van een woning, welke voorzien is van alle gemakken. Vergeleken met de bouwkeet van de eerste jaren, is dit een paradijs. Mooie keuken, grote tafel, slaapplek voor iedereen en zelfs een sauna staat ter beschikking. Dat is natuurlijk smullen met een hoofdletter S en genieten met een hoofdletter G.

Wat iedere keer weer bedwelmd zijn de Ardennen zelf, overweldigende natuur, weidse vergezichten, paddenstoelen en donkere bossen. Het weertype maakt niet uit, het jaar loop je door een halve meter sneeuw, het opvolgend jaar moeten de bladeren nog vallen. Deze keer was het zelfs zo warm, dat de meegenomen jassen in de zon eigenlijk overbodig waren, in de schaduw waren ze natuurlijk van harte welkom. 

Het weekend was, zoals alle andere keren, weer in een flits voorbij en zondagavond was iedereen weer moe en voldaan thuis aangekomen. Blijven de mooie en warme herinneringen. En natuurlijk de plaatjes …..

Wandeling in Eijsden

Eens in de zoveel weken komen wij met drie koppels bij elkaar. Een koppel organiseert die middag, soms is het een gezellige middag waarin je de afgelopen weken aan elkaar kletst, maar je kunt ook onderworpen worden aan een wandeling of in een museum belanden. De afsluiting vindt traditiegetrouw ergens binnen de horeca plaats.

Afgelopen zondag hadden wij de organisatie in handen en omdat wij al weer een tijdje niet in Eijsden waren geweest, hadden wij een wandeling  tussen het kasteel en de Beemden gepland. Het weer speelde echter niet mee en dus werd het programma aangepast. Eerst koffie met vla en krentenbrood en daarna pas richting Eijsden. Ter plekke werd besloten toch even een frisse neus te halen en dus gingen wij op ons zondags schoeisel op stap voor een kort rondje Eijsden. Eerst door de straten van de oude kern, daarna via een nieuwbouwwijk richting kasteel. Daar aangekomen, werden wij volledig ingepakt door het prachtige gebouw, als lemmingen liepen we door de toegangspoort en stonden in trance te genieten van dit prachtige beeld, hetgeen versterkt werd door de invallende duisternis. Ergens hoorden wij een fluitje en bij de toegangspoort zagen wij een man driftig zwaaien. Was dat fluitje voor ons bedoeld en stond die man naar ons te zwaaien? Geen idee, nog voordat wij konden reageren, ging de poort dicht en verdween de man door de dichtstbijzijnde deur uit het zicht. Was de poort nu echt op slot en was dat fluitje en dat zwaaien dan toch voor ons bedoeld? Wij concludeerden enigszins ongerust van niet, trouwens via een wandelweg langs de Maas konden we zo richting oude kern van Eijsden lopen, richting onze afspraak bij de plaatselijke horeca. De wandelweg langs de Maas bood echter geen uitweg, met een grote bocht door het park arriveerden wij weer bij de poort, die nog steeds gesloten was. Een Engels sprekend koppel aan de andere kant van het hek constateerde terecht dat zij aan de goede kant van het hekwerk stonden en wij dus aan de verkeerde kant. Dan maar eens op de bel gedrukt. Op de eerste etage van het poortgebouw ging piepend een raam enkele centimeter open. Nadat ik duidelijk had gemaakt dat wij blijkbaar het fluiten en het zwaaien verkeerd geïnterpreteerd hadden en dat we dus opgesloten waren, maakte de ietwat norse man mij in een zin duidelijk dat we dan maar via een soort oprijlaan, achter de fontein, naar het dorpje verderop moesten lopen. En het raam ging even nors als de eigenaar weer in de sluitstand. Er zat niets anders op dan de ‘goede raad’ te volgen en terwijl de duisternis steeds intenser werd, liepen wij door een tunnel van beukenbomen. Aan het einde van de tunnel was er, zoals een bekend spreekwoord belooft, een beetje licht, maar óók modder. Geen verhard pad, geen verlichting, duisternis en modder was ons deel. Hardop vroegen wij ons af hoe ons schoeisel er straks uit zou zien en stilletjes hoopten wij dat niemand een uitglijder zou maken. Schoenen vol modder in de horeca lukt nog wel, maar met kleding vol Limburgse Löss werd een ander verhaal. Na enig kunst- en vliegwerk bereikten wij de verharde weg. Daar konden wij dan de balans opmaken van deze zondagse wandeling: schoenen vol modder, natte voeten en een pijnlijk hand vanwege een greep in de prikkeldraad.

De ontvangst in het Eetcafé Aon ’t Bat (is trouwens een geheimtip) was hartverwarmend, het verhaal van de kasteelpoort kwam hen bekend voor. Blijkbaar hadden wij bij het betreden van de binnenplaats een klein bordje gemist: ‘De poort is gesloten tussen zonsondergang en zonsopkomst.’ Natuurlijk had de man gelijk en natuurlijk hadden wij op zijn gefluit moeten reageren (alhoewel?), aan de andere kant moesten we constateren dat op sommige plekken gastvrijheid tussen zonsondergang en zonsopgang ver te zoeken is. In het Eetcafé Aon ’t Bat in Eijsden is deze conclusie in elk geval niet van toepassing.

Het gestolen gedicht

Vandaag een rondje in het Heuvelland gewandeld. Een wandeling vol verrassende vergezichten, trompetterende 'kra-kar'-geluiden van de kraanvogels en soms vernielde taferelen aan de wegrand. Het is dus haast als het leven zelf, de ene keer schitterend mooi, de andere keer ergerlijk lelijk. Uiteindelijk zijn er een hoop vragen, die op antwoorden wachten. Waar vliegen de kraanvogels naartoe en hoe bepalen zij wie van hen de reis zal leiden? Maar ook, waarom wordt een wegkruis vernield en een gedicht gestolen? Hangen dat nu ergens bij iemand in de huiskamer aan de muur? 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Het Zuid-Limburgse Land

Het weer was vandaag niet fantastisch voor een fietstocht door het Zuid-Limburgse land. Maar wat was het weer fantastisch om te fietsen door het Zuid-Limburgse Land. Het waren 33 kilometers met 130 hoogtemeters. Woorden schieten te kort, daarom de plaatjes.