De krant
van zaterdag. Twee leden van de PvdA hebben, vanwege een verschil van inzicht,
afscheid moeten nemen van de partij. Ze gaan op ‘eigen titel’ door als Tweede
Kamerlid. Om dit te voorkomen, laten politieke partijen beginnende Kamerleden een
verklaring tekenen, dat zij in dit soort gevallen afstand nemen van de zetel. Die
behoort toe aan de partij, toch? “Ja,” zeggen de twee scheidende partijleden, “die
verklaring hebben wij ook getekend, maar dit stelt juridisch niets voor,
sterker nog dit is in strijd met de grondwet.” Dichter bij huis is er een
meningsverschil tussen bewoners van een kleine woonkern en de gemeente. Die laatste
wil toestaan dat het aantal bewoners in die woonkern stijgt met zo’n veertig
duizend (kippen welteverstaan). De bewoners vrezen een aantal misstanden, want de
controle door de gemeente bleek tot nu toe een luchtkasteel en de rechter
oordeelde dat de burgers gelijk hadden.
Samengevat:
politieke partijen handelen niet volgens de grondwet, leden van die partij
ondertekenen verklaringen en houden de vingers achter hun rug gekruist,
gemeente verlenen vergunningen en zijn wazig met controleren. Ik zal wel een of
andere passage missen of een politiek probleem schofferen, maar ik denk nu te
begrijpen, waarom de burger de overheid niet meer vertrouwd. Als de overheid
regels voor anderen maakt en vervolgens geen uitvoering daaraan geeft, of meent
als ‘hoger gezag’ dat men zich daar niet aan hoeft te houden, dan kan het niet
anders of de gewone lezer van de krant denkt er het zijne of hare van. Vreemd
is wel dat de kiezer straks in dat stemhokje weer een rood bolletje kleurt en
daarbij waarschijnlijk alleen aan eigen belang denkt. Mijn huis, mijn straat,
mijn lantaarnpaal, mijn uitkering. Typerend voor het egotijdperk? Misschien klopt
het dat wij toch eerst bij ons zelf moeten beginnen, het zou helpen als de
machthebbers dan even mee werken en zich ook aan de regeltjes houden.
Dit alles
flitste door mijn hoofd, toen ik vanavond voor de tv genoot van de herhaling van
het Tuckerville Festival 2014 waarbij Ilse DeLange en Friends optraden. Zelden
heb ik zo’n emotioneel concert gezien, Ilse in tranen, de mascara in zwarte
strepen over haar wangen, toen het hele stadion mee zong en de telefoons van de
bezoekers gloeiden als sterren aan het firmament. Is er dan toch nog hoop voor
deze aardkloot, kunnen wij ons dan toch vinden in het samenzijn en met z’n
allen zingen: ‘All I know is that our love goes on’? Ik pinkte een traantje weg
en kan er weer even tegen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten