Eens in de
zoveel weken komen wij met drie koppels bij elkaar. Een koppel organiseert die
middag, soms is het een gezellige middag waarin je de afgelopen weken aan
elkaar kletst, maar je kunt ook onderworpen worden aan een wandeling of in een
museum belanden. De afsluiting vindt traditiegetrouw ergens binnen de horeca
plaats.
Afgelopen
zondag hadden wij de organisatie in handen en omdat wij al weer een tijdje niet
in Eijsden waren geweest, hadden wij een wandeling tussen het kasteel en de Beemden gepland. Het
weer speelde echter niet mee en dus werd het programma aangepast. Eerst koffie
met vla en krentenbrood en daarna pas richting Eijsden. Ter plekke werd besloten
toch even een frisse neus te halen en dus gingen wij op ons zondags schoeisel
op stap voor een kort rondje Eijsden. Eerst door de straten van de oude kern,
daarna via een nieuwbouwwijk richting kasteel. Daar aangekomen, werden wij
volledig ingepakt door het prachtige gebouw, als lemmingen liepen we door de
toegangspoort en stonden in trance te genieten van dit prachtige beeld, hetgeen
versterkt werd door de invallende duisternis. Ergens hoorden wij een fluitje en
bij de toegangspoort zagen wij een man driftig zwaaien. Was dat fluitje voor
ons bedoeld en stond die man naar ons te zwaaien? Geen idee, nog voordat wij
konden reageren, ging de poort dicht en verdween de man door de
dichtstbijzijnde deur uit het zicht. Was de poort nu echt op slot en was dat
fluitje en dat zwaaien dan toch voor ons bedoeld? Wij concludeerden enigszins
ongerust van niet, trouwens via een wandelweg langs de Maas konden we zo richting
oude kern van Eijsden lopen, richting onze afspraak bij de plaatselijke horeca.
De wandelweg langs de Maas bood echter geen uitweg, met een grote bocht door
het park arriveerden wij weer bij de poort, die nog steeds gesloten was. Een
Engels sprekend koppel aan de andere kant van het hek constateerde terecht dat
zij aan de goede kant van het hekwerk stonden en wij dus aan de verkeerde kant.
Dan maar eens op de bel gedrukt. Op de eerste etage van het poortgebouw ging
piepend een raam enkele centimeter open. Nadat ik duidelijk had gemaakt dat wij
blijkbaar het fluiten en het zwaaien verkeerd geïnterpreteerd hadden en dat we
dus opgesloten waren, maakte de ietwat norse man mij in een zin duidelijk dat
we dan maar via een soort oprijlaan, achter de fontein, naar het dorpje
verderop moesten lopen. En het raam ging even nors als de eigenaar weer in de sluitstand.
Er zat niets anders op dan de ‘goede raad’ te volgen en terwijl de duisternis
steeds intenser werd, liepen wij door een tunnel van beukenbomen. Aan het einde
van de tunnel was er, zoals een bekend spreekwoord belooft, een beetje licht,
maar óók modder. Geen verhard pad, geen verlichting, duisternis en modder was
ons deel. Hardop vroegen wij ons af hoe ons schoeisel er straks uit zou zien en
stilletjes hoopten wij dat niemand een uitglijder zou maken. Schoenen vol modder
in de horeca lukt nog wel, maar met kleding vol Limburgse Löss werd een ander
verhaal. Na enig kunst- en vliegwerk bereikten wij de verharde weg. Daar konden
wij dan de balans opmaken van deze zondagse wandeling: schoenen vol modder,
natte voeten en een pijnlijk hand vanwege een greep in de prikkeldraad.
De
ontvangst in het Eetcafé Aon ’t Bat (is trouwens een geheimtip) was hartverwarmend,
het verhaal van de kasteelpoort kwam hen bekend voor. Blijkbaar hadden wij bij
het betreden van de binnenplaats een klein bordje gemist: ‘De poort is gesloten
tussen zonsondergang en zonsopkomst.’ Natuurlijk had de man gelijk en
natuurlijk hadden wij op zijn gefluit moeten reageren (alhoewel?), aan de
andere kant moesten we constateren dat op sommige plekken gastvrijheid tussen zonsondergang
en zonsopgang ver te zoeken is. In het Eetcafé Aon ’t Bat in Eijsden is deze
conclusie in elk geval niet van toepassing.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten