Verwarrend

Was het maar niet zo verwarrend, na afgelopen week weet ik het ook niet meer. Vele mensen stierven in Brussel bij bomaanslagen, de wereld schrok, informeerde zich een informatie-infarct en rouwde. De dag er opvolgend stierf een voetbal icoon, de wereld schrok, informeerde zich een informatie-infarct en rouwde. Soms werd het mij te veel, de rook in Brussel was nauwelijks opgetrokken of de televisie-uren werden alweer gevuld met het overlijden van die ene persoon. Het oude nieuws verdwijnt snel, het nieuwe nieuws komt snel.

Was het maar niet zo verwarrend, dan konden we die ene godsdienst de schuld geven. Het gaat echter niet over die ene godsdienst, het gaat over alles behalve die ene godsdienst. De aanslagplegers rukken veel onschuldige in een fractie van een seconde uit het leven, de beloofde maagden zullen zij nooit ontmoeten en dat hun leiders dit allemaal doen voor macht en geldelijk gewin, zullen zij nooit weten. Dan beweert iemand: ‘Nu de grenzen sluiten’. Dat roept bij mij een aantal emotionele en technische vragen op: Wat heeft dat voor zin? Hoe wil je dat realiseren? En waarom nu pas? Waarom doen we dat dan niet altijd als er elders in de wereld oorlog gevoerd wordt en wij met vluchtelingen te maken krijgen? Waarom sturen we niet iedereen uit een ‘drugs-gerelateerd’ land meteen terug? Waarom staat de grens ver open voor Tour de France en Giro, terwijl we vermoeden dat verboden spul in de karavaan zit? De grenzen sluiten is geen oplossing, de wereld is een dorp geworden, we kunnen niet zonder de ander. Je kunt niet zo maar iedereen aan een bepaalde groep koppelen en die hele groep in de ban gooien. Dat is niet de oplossing, dat heeft geen zin, dat slaat nergens op. Trouwens, het zou zo maar op jezelf kunnen terugslaan.

Niet dat ik de oplossing ken, maar als we dan zo’n handelsnatie zijn, waarom gaan we niet exporteren. Laten we onze vrijheid, onze manier van leven, onze democratie exporteren. Laten we naar vermogen vluchtelingen helpen, laten wij hen kennis maken met onze manier van leven en als die dan zo goed, zo begerenswaardig is, laten we ervoor zorgen dat deze vluchtelingen deze kennis mee terug nemen naar hun vaderland. Want dat is wat deze mensen uiteindelijk toch willen, terug naar familie, vrienden en kennissen. Of zou jij dat niet willen?

Zoeken en vinden

Als je zoekt, zul je vinden. Dat was nou net wat ik vrijdagmiddag beleefde tijdens een wandeling en het daar opvolgend bezoek aan het Museum ‘Land van Valkenburg’. 

Als je zoekt zul je vinden, het maakt dan ook niet uit waar je bent, of je de mooie dingen binnenshuis of buitenshuis zoekt. Zoeken houdt in dat je de ogen open houdt en dan zul je altijd van alles vinden. Natuurlijk is een en ander nog afhankelijk van de manier waarop je kijkt, maar vinden doe je altijd iets.

Op deze middag was het weer raak. Gevonden werd er van alles. Op straat het mooie van vakwerkhuizen en het vakmanschap van de mensen die dit moois willen behouden. In het landschap, waar een bloemist het bos nog fleuriger maakt dan het al is. In datzelfde bos een bever, die zijn tanden laat zien en natuurbeheer werk uit handen neemt. In het museum, waar de KeramiekKring Limburg werken presenteert, Jack Vreeke zijn kunstzinnig oeuvre tentoon stelt en een museum groot kan zijn in kleine dingen. In Grant Café Tres Luxx, waar geurende koffie en hartelijke bediening dagelijkse kost is.

Wederom genieten, wederom kijken en wederom vinden.

Schin op Geul - Restauratie Vakwerkhuis 

 

Valkenburg nabij Drie Beeldjes 

 

Museum Land van Valkenburg - KeramiekKring Limburg 

 

 

 

 

 

 

Museum Land van Valkenburg - Jack Vreeke

 

 Valkenburg aan de Geul - Straatbeelden

 

 

De gokpiraten en het Olifantje

Mensen knabbelen tijdens hun leven aan de grenzen van het toelaatbare. Zowel in de business, als in de sport, verkent en overschrijdt men regelmatig grenzen. In de sport wordt dan vaak naar het Oostblok gewezen, voor het gemak even vergetend, dat men ook aan de westzijde in de pot met lekkers zit te graaien.

Jaren geleden kwam er een einde aan het leven van een beroemd en geliefd wielrenner. Of het eigen wil was of dat iemand een beetje geholpen heeft, is mij niet duidelijk. Duidelijk is wel dat hij aan het einde van zijn Latijn was en het wielervolk niet meer van hun geliefde Il Pirate, hun Olifantje, kon genieten. Een hele wielergeneratie rouwde om zijn dood, kon niet bevatten waarom hun wieleridool op deze manier aan zijn einde moest komen. Intussen begint een en ander langzaam duidelijk te worden. Hem werd in 1999, vlak voor de finish van de Giro, de overwinningen ontnomen. Op de voorlaatste dag van die Giro werd hij positief getest, zijn hematocrietwaarde was twee puntjes te hoog. Vandaag vertellen de diverse media dat hij niet mocht winnen, want Italiaanse gokkers zouden heel veel geld verliezen, als hij de overwinning naar huis fietste. Daarom manipuleerde men zijn testresultaten en werd hij uit de ronde gezet. Vanwege geldelijk gewin mocht deze sympathieke pedaleur niet winnen. Hij ontkende dopinggebruik, werd niet geloofd en kwam die tegenslag nooit mee te boven.

Misschien hebben zij gelijk, zij die al veel langer aan topsport twijfelen. En ik weet het, het zal niet allemaal even schoon zijn. Bij de wielrenners echter, zie ik hoe men zich afbeult, iedere keer weer op de pedalen stampt, om uiteindelijk de finish te bereiken. Geen ander die dat voor jou doet, trap je niet, dan sta je gewoon stil. Dat men dan soms naar verkeerde middelen grijpt, keur ik niet goed, hoewel ik me vaak af vraag hoe ik in hun situatie zou handelen? Nu komt echter een andere doping steeds duidelijker in het vizier, namelijk geld. Gokkers beïnvloeden uitslagen door spelers en scheidsrechters om te kopen en naar nu blijkt ook door dopingcontroles te manipuleren. Doping is slecht voor de sport, maar uiteindelijk gebruikt de sporter nog altijd zijn eigen lichaam en neemt daarmee een groot risico. Als geld echter de doping wordt, zijn er vele andere gevaren. Niet alleen de sporter zelf, maar ook de trainers, de begeleiders, de doktoren, de dopingcontroleurs, iedereen in de buurt van een sporter is een mogelijk doelwit voor de bedriegers. 

Misschien moeten we dan ook het woord gokker herdefiniëren. Gokkers, zijn geen gokkers meer, het zijn investeerders en financiers, belust op winst, gefocust op zekerheid. Gokken verandert daarmee in het nieuwe verzekeren.

Land van Herve

Voordeel nummer een, wij wonen toch even in een prachtig stukje Nederland. Ja inderdaad, je zult er maar wonen. Voordeel nummer twee, dit stukje Nederland grenst aan heel veel buitenland. Het is dan ook af toe heel handig om de grens dicht bij de hand te hebben en het mooi Zuid-Limburg te verruilen voor een stukje buitenland, in dit geval het Land van Herve.
Snel even de website van de heer Wlazlo raadplegen en je vindt altijd iets van je gading. Daarna gezwind naar Moresnet, wandeling nummer 329 bij de hand en op stap. Aangezien de auteursrechten van de 'wandeltekst' bij de uitgever liggen, verwijs ik naar diens website (www.wandelgidszuidlimburg.com). Ik was alweer dankbaar voor zijn info en heb een aantal heerlijke uren doorbracht in het prachtige Land van Herve.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Twee werelden

Eigenlijk zou ik met het mooie weer gewoon in de tuin moeten werken, een terrasje pikken of een flinke wandeling maken, gekozen werd voor een cultureel bezoek aan Maastricht. Het was donderdagmiddag, gezellige drukte, frisse wind en prachtig zonnetje om zaken fris en vrolijk te houden. Daarna toch het museum in, want dat was het doel van de reis.

Het Museum aan het Vrijthof heeft een tijdelijke tentoonstelling rondom Les Deux Garçons. De Twee Jongens, en jongens, dat zijn het, speels, ongedwongen, buiten grenzen. Dat is tenminste mijn inschatting. Voor mij was het bij sommige beelden ietsjes over de grens. Ik heb namelijk weinig tot niets met opgezette dieren. Ik weet niet precies waarom, zal wel iets met oude muffe school- en stoffige biologielokalen te maken hebben. Dat stof vond ik nu niet terug, maar het kriebelde wel af en toe op mijn rug. Ik moet toegeven, dat wat je ziet is vakwerk, ziet er proper en verzorgd uit, maar om nou twee haast identieke katten aan elkaar te lijmen, te voorzien van strikjes en tierelantijnen, daar heb ik niets mee. Vakwerk, maar de boodschap is vermoedelijk niet voor mij bedoeld. De andere kunstwerken gemaakt met ander materialen, zoals porselein, brons en hout spraken me wel aan, konden de kriebels dan ook voor een deel wegnemen. Helemaal tevreden was ik over het gebouw zelf, het oude werd in ere hersteld, het nieuwe deel past er perfect in, modern, licht, transparant. Een genot. Daarna naar de bibliotheek, daar zijn de foto’s van Alain Laboile tentoon gesteld. Daar trof ik dus een heel andere wereld. Deze beeldhouwer en autodidact fotograaf heeft zijn groeiend gezin gedurende lange tijd met de camera vastgelegd. Dit levert een schat aan prachtige zwart-wit foto’s op, die ons laten deelnemen aan dit ongedwongen, vrije familieleven ‘aan de rand de wereld’, zoals Laboile het zelf noemt.

Eigenlijk had ik in de tuin moeten werken, een terrasje moeten pikken, een flinke wandeling moeten maken. Eigenlijk ben ik dat op deze twee locaties helemaal vergeten. Eigenlijk heb ik gewoon in de tuin gewerkt, een terrasje gepikt, een flinke wandeling gemaakt.

Museum Aan het Vrijthof - Les Deux Garçons 'Pure'

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 
Bibliotheek -  Alain Laboile 'La Famille'