Verdriet en Vreugde

Ik weet niet of je het al eens overkomen is, maar soms wordt een mens door een of andere omstandigheid overrompeld door een wereldomvattend verdriet. De ene keer is dit een verhaal van iemand, de andere keer kan dit zo maar gebeuren door iets wat je hoort of ziet.

Vandaag overkwam het mij op de terugweg van mijn werk op het moment dat ik langs het Amerikaans Militair kerkhof van Margraten reed. Het lag er troosteloos, grijs en ook weer imposant bij, de vierkante gedenktoren als een witte baken in de zwarte lucht, de Amerikaanse vlag strak in de gure wind. Als een kaakslag uit onverwachte hoek, raakte mij een diep verdriet. Hoeveel leed lag daar op die dodenakker, hoeveel mannen, vrouwen, echtgenoten, ouders, kinderen? Hoeveel hoop op een mooie toekomst en hoeveel dromen werden daar ooit begraven? In mij zwol een bijna ondragelijk gevoel van verlies. Aan de kant van de weg probeerde ik mijn gevoelens te doorgronden, waren het alleen de witte kruisjes daar in de verte of zat er ook een ander verdriet? Het verdriet van je eigen verlies? Je vader, beide schoonouders of iets minder dramatisch, het gevoel dat iedere dag je verder verwijderd van je jeugd? Het was natuurlijk allemaal waar, zo’n opwelling van overweldigend verdriet is een samenklontering van al dat grote en minder grote verdriet, een expansievat onder grote druk. Het beeld van al die witte stippen op die heuvel was op dat moment, in die seconde, de bekende druppel. Meteen kwam ook het besef dat er een verplichting op je rust, dat je alles uit je leven moet halen. Je bent het verplicht aan je zelf, aan je familie, vrienden en bekenden, maar ook aan die onbekenden op die Akker van Margraten. Natuurlijk, er zaten avonturiers bij, mannen en vrouwen die gingen voor de kick, maar ook kinderen die het politieke spel even niet konden doorgronden, het waren echter merendeels medemensen met de bedoeling om ons, onze vrijheid weer te geven. Zij riskeerden hun leven en gaven ons daarmee een kans te dromen, wij hebben daarmee de verplichting die dromen waar te maken.

Ik startte de auto en reed weer verder. De eerste sneeuwvlokken van februari werden door de ruitenwissen weggeveegd, de eerste huizen van het dorp naderden. Via de radio bracht de Limburgse troubadour Sjef Diederen ‘Geneet van ‘t Laeve’ ten gehore, een lied met een boodschap: vier het leven met een lach en een traan. Dat geldt ook voor de komende dagen, vol optochten, Vasteloavespekskes, mommebakkese, vreundschap, plezeer en ei lekker pilske. Alaaf Allemaol, maak er iets moois van.

Voor informatie over de Akker van Margraten klik hier