Zita Swoon Group

Bracht het bezoek van zaterdagmiddag mij aan de achterkant van de coulissen, zat ik enkel uurtjes later aan de voorkant. Een voorstelling van de Zita Swoon Group zorgde er voor dat ik even vergat, hoeveel werk het optuigen van een bühne kost.

Toen ik begin dit jaar de eerste aankondiging zag van een concert van de Zita Swoon Group, stond meteen vast dat ik daar heen zou gaan. De toevoeging ‘Group’ was wel een beetje vreemd, want Zita Swoon was mij bekend als een van die goeie Belgische bands. Alle twijfel werd weggenomen, toen ik zag dat het een samenwerking betrof tussen Zita Swoon en een aantal muzikanten uit Burkina Faso. Belgische pop gemengd met Afrikaanse ritmes, dan kon niet missen. Het was een goede keuze, de mix van ‘westerse’ muziek met de ‘West-Afrikaanse’ ritmes, bracht je in hogere sferen. De ene keer wiegend, de andere keer rockend, maar altijd swingend. Hierbij was een hoofdrol weggelegd voor de balafon (een Afrikaanse versie van de xylofoon), die bespeeld werd door de ietwat schuchtere Mamadou Diabaté Kibiéde. De zang en uitbundige dans van Awa Démé mag hierbij zeker niet onvermeld blijven, net zoals het spel en de zang van Stef Kamil. Spreekt voor zich dat het geheel niet werkt als de andere muziekanten, Simon Pleysier (Gibson SG, akoestische gitaar, banjo), Kapinga Gysel (klokkenspel, harmonium, zang), Amel Serra Garcia (percussion), Karen Willems (cocktaildrums) en Christophe Albertijn (bass gitaar), niet over dezelfde kwaliteiten beschikken.

Geweldig om te zien hoe de 130 aanwezige toeschouwers bijna twee uur lang gefascineerd werden door top muziekanten en hun muziek. Twee uur later stond ik buiten, in de Limburgse kou, maar met een hart vol warme kleurrijke ritmes.

Zita Swoon Group